Podstawą jest dla mnie dbałość o profesjonalizm poprzez regularne uczestniczenie w szkoleniach z zakresu diagnozy i psychoterapii oraz poddawanie swojej praktyki terapeutycznej regularnej superwizji.
Moje kształcenie zawodowe rozpoczęły 5-letnie studia magisterskie na kierunku psychologia, które realizowałam na Uniwersytecie Śląskim (2008-2013). Obejmowały one następujące specjalności: psychologia kliniczna człowieka dorosłego oraz psychologia kliniczna dzieci i młodzieży.
W latach 2014-2015 uczyłam się udzielania pomocy psychologicznej nastolatkom i ich rodzicom w ramach Studium Psychoterapii Dzieci i Młodzieży Wrocławskiego Instytutu Psychoterapii.
W 2015 roku rozpoczęłam całościowe szkolenie psychoterapeutyczne w ramach 4-letniej Szkoły Psychoterapii Poznawczo-Behawioralnej na SWPS w Katowicach. Kurs ten zakończyłam z wynikiem bardzo dobrym i uzyskałam certyfikat psychoterapeuty poznawczo-behawioralnego PTTPB (nr 891).
Doświadczenie zawodowe zdobywałam, pracując m.in. w świetlicach socjoterapeutycznych, Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej, Poradniach Terapii Uzależnień i Współuzależnienia, Poradni Zdrowia Psychicznego Dzieci i Młodzieży, Poradni Leczenia Nerwic oraz na szpitalnym Oddziale Psychiatrycznym.
Dotychczasowe formy pracy:
Celem rozwoju warsztatu zawodowego regularnie uczestniczę w konferencjach i szkoleniach z psychoterapii i diagnozy psychologicznej.
Przez pierwsze lata kształcenia w zawodzie psychoterapeuty intensywnie szkoliłam się w terapii poznawczo-behawioralnej (CBT), która dała mi rzetelne podstawy do diagnozy i prowadzenia praktyki psychoterapeutycznej, a także do dalszego rozwoju zawodowego. Terapię poznawczo-behawioralną cenię szczególnie za wartościową psychoedukację oferowaną pacjentom i mnogość narzędzi, z których mogą oni korzystać np. przy radzeniu sobie z objawami lękowymi. Dzięki temu osoby cierpiące z powodu zaburzeń nerwicowych lub nastroju (afektywnych) w wielu przypadkach mogą stosunkowo szybko doznać ulgi.
Z czasem zainteresowałam się również podstawami teoretycznymi i technikami tzw. Trzeciej Fali terapii behawioralnych, z których najbliższa stała mi się Terapia Akceptacji i Zaangażowania. Terapia Akceptacji i Zaangażowania (ACT) zakłada, że przyczyną ludzkiego cierpienia jest brak tzw. elastyczności psychologicznej, która pozwala poradzić sobie i zaakceptować nieuchronne straty i ograniczenia wpisane w ludzie życie. ACT zachęca do rozwijania takich procesów (umiejętności) psychologicznych, jak np. świadomość własnych wartości, czy angażowanie się w działania nadające życiu sens pomimo lęku. Podejście to wykorzystuje także techniki mindfulness. Terapię Akceptacji i Zaangażowania cenię za jej egzystencjalny, skłaniający do głębokiej refleksji charakter.
W ostatnim okresie uczestniczę w szkoleniach prowadzonych w oparciu o dorobek teorii psychoanalitycznych. Tę nową perspektywę uznaję za szczególnie wzbogacającą dla mojego warsztatu zawodowego. Zwraca ona uwagę na przemożny wpływ nieświadomych procesów psychicznych na sposób funkcjonowania człowieka, a także podkreśla znaczenie zjawisk zachodzących w m.in. relacji terapeutycznej- takich jak przeniesienie czy przeciwprzeniesienie.
Poza szkoleniami ważnymi formami budowania swojej tożsamości jako psychoterapeutki są dla mnie regularne korzystanie z superwizji u superwizorów różnych modalności, a także rozwój osobisty poprzez terapię własna, warsztaty psychologiczne i treningi intrapsychiczne, interpersonalne.
Rozpoczynając współpracę terapeutyczną, staram się jak najlepiej poznać indywidualną perspektywę osoby zgłaszającej się po pomoc. Uważam ją za nadrzędną wobec ewentualnych rozpoznań nozologicznych - diagnoz typu nerwica, depresja czy borderline, choć oczywiście nie są one bez znaczenia, a w niektórych przypadkach są szczególnie ważne (zaburzenia psychotyczne – jak schizofrenia, choroba afektywna dwubiegunowa). Skuteczna psychoterapia wymaga zaangażowania dwóch stron i motywacji pacjenta do pracy nad sobą, dlatego zastanawia mnie to, co on sam uważa problem lub obszar do pracy, na jakich zmianach mu najbardziej zależy, a także w jaki sposób zgłaszane objawy czy trudności przeszkadzają mu w prowadzeniu takiego życia, jakie chciałby wieść.
Pierwsze spotkania (2 - 4) mają charakter konsultacji. Ustalane są wówczas okoliczności skłaniające daną osobę do zgłoszenia się po pomoc i cele terapii. Jest to czas na rozmowę o tym, czy terapia, jaką oferuję, pokrywa się z potrzebami i oczekiwaniami klienta. Omawiane i ustalane są również zasady kontraktu terapeutycznego regulujące kwestie płatności, nieobecności i in.
Kolejne sesje poświęcam na doraźną pomoc i wsparcie w radzeniu sobie z aktualnymi trudnościami przeżywanymi przez pacjenta, jeśli jest taka potrzeba, a także na zebranie wywiadu życiorysowego. Obejmuje on takie tematy, jak relacje z opiekunami w okresie wczesnego dzieciństwa i dojrzewania, ważne wydarzenia w życiu pacjenta i jego rodziny, rozwój psychoseksualny, relacje z innymi ludźmi.
W oparciu o wszystkie uzyskane informacje buduję stopniowo wraz z pacjentem tak zwaną konceptualizację – swoistą indywidualną mapę umożliwiającą jego dokładne poznanie i zrozumienie. Precyzyjna konceptualizacja pozwala na zidentyfikowanie przyczyn wystąpienia zgłaszanego problemu, rozpoznanie mechanizmów problem ten podtrzymujących i wskazanie kierunku dalszej pracy terapeutycznej zorientowanej na osiągnięcie pożądanej zmiany.
Jestem przekonana, że zarówno bazą dla psychoterapii, jak i jednym z najważniejszych czynników leczących w procesie psychoterapeutycznym, jest bliska, żywa relacja terapeutyczna. Ważne, by osoba objęta psychoterapią mogła pozwolić sobie podczas sesji na swobodne wyrażanie wszelkich swoich myśli oraz uczuć i dzięki temu uzyskała wsparcie w zrozumieniu siebie, zaakceptowaniu oraz poradzeniu sobie z tym, co trudne, bolesne, wstydliwe.
Okres trwania psychoterapii jest bardzo indywidualną sprawą, zależną od celów terapeutycznych, oczekiwań, możliwości, potrzeb pacjenta – od kilkunastu tygodni do kilku lat.
